Ölümsüz Aşk....

Konu: Ölümsüz Aşk.... Cuma Nis. 06, 2007 1:09 pm

Genç adam kollarında bir buket çiçek, sahile koşarak geldi. Gözleri şöyle bir
sahilde gezindi, aradığını göremeyince ilk gördüğü banka oturup sevdiğini
beklemeye başladı.
Ellerinde yine her zamanki çiçeklerden
vardı.
Sevgilisinin en sevdiği çiçekler bunlardı. Kırmızı, kıpkırmızı, kan
kırmızısı güller...
Sanki dalından yeni koparılmış gibi
tazeydiler. Buram
buram sevgi kokuyor,
aşk kokuyor en önemlisi de
özlem ve hasret kokuyordu
güller...

Hepsinin üzerinde damlalar vardı. Sanki ağlıyor
gibiydiler. Genç adam güllere baktı, sanki onlarla konuşuyormuş gibi,
"Neden
ağlıyorsunuz, bakın ben ne kadar mutluyum" dedi. Az sonra sevdiğini
göreceği
için kalbi yine deli gibi atmaya başlamıştı. Ne zaman onu düşünse,
onunla
buluşacağını hayal etse
kalbi hep böyle yerinden çıkacakmış
gibi oluyordu.
Senelerdir birbirlerini sevmelerinde rağmen ikisi de
sevgisinden hiç birşey
kaybetmemişti.
Onları hiç birşey ayıramazdı... Ne hasret,
ne ayrılık, ne
de ölüm...

Genç adam telaşla saatine baktı. Sevdiği
yine 1
dakika geç kalmıştı. Üstelik o,
sevdiğini bekletmemek için
dakikalarca
önce koşarak geliyor, onu beklemeyi bile seviyordu. Oysa o, her
zaman kendisini bekletiyordu. Herkesin bir kusuru
olurmuş diye düşündü. Ve
gözlerini
önündeki uçsuz bucaksız denize dikti...

Denizin sonu yok gibiydi, tıpkı sevdiği
kıza olan
aşkı gibi denizin de sonu yoktu. Sonsuzluğa uzanıyordu... Aslında bugün onlar
için çok özel bir gündü. Kendi
aralarında sözleneceklerdi. Delikanlı önce
bunu sevdiğine açmış, sonra da gidip
2 tane yüzük almıştı. Bu kadar önemli
bir günde bari, onu bekletmemeliydi. Ama
alışmıştı artık beklemeye, zararı
yok biraz daha beklerim diye düşündü. Güllerin yaprakları nedense hâlâ yaşlı
idi.
Bir türlü anlamıyordu onları. Herşey bu
kadar güzelken neden
ağlıyorlardı ki?
İşte az sonra sevdiği gelecek, ona
sarılacak,
kucaklaşacaklardı...
Sonra söz yüzüklerini takıp, evliliğe
ilk adımlarını
atacaklardı. Genç adam
öyle heyecanlıydı ki, sevdiğine
kavuşmak için can
atıyordu...

Martılara baktı, birbirleriyle oynaşıp,
uçuşan
martılara... Ne kadar güzel dansediyorlardı havada.
Tekrar saatine baktı genç
adam. Endişelenmeye başlamıştı. Sevgilisi
yine geç kalmıştı, hem de çok... Bu
kadar
geç kalmaması gerekiyordu.

İşte hergün burada buluşmak için sözleşmiyorlar mıydı?
Her gün sahilde, martılara bakarak, denizin onlara
anlattığı masalları
dinleyerek birbirlerine sarılıp hasret gidereceklerine
söz vermiyorlar mıydı
? O zaman neden gelmemişti yine ?? Aklına kötü
düşünceler gelmeye başladı.
Hayır! Hayır, olamazdı. Sevdiğine birşey olamazdı.
Onsuz hayat yaşanmazdı
ki...
O ölse bile devamlı benimle yaşar diye düşündü genç adam. Bunun

düşüncesi bile hoş değildi.
Gözlerini yere indirdi.
Gözyaşlarını
kimsenin görmesini istemiyordu.
Zaten nedense etrafındaki
insanlar
ona sanki kaçık gibi bakıyorlardı.
Rahatsız olmaya başladı
bakışlardan.
Artık bıkmıştı... Yine sevgilisi geldi aklına...

Neden gelmedi acaba diye düşünmeye başladı. Gözlerini
kapattı. 7 sene oldu
dedi. 7 senedir hergün bu sahildeydi. Sevdiğini
bekliyordu. Daha fazla
dayanamadı. Kalbi parçalanacak gibi oluyordu.
Gözlerinden bir damla yaş
daha güllerin üzerine damladı. Yine gelmeyecek
galiba, en iyisi ben onun
evine gideyim diye mırıldandı...
Hiç olmazsa
gülleri her zamanki gibi
yanına koyar, ona vermiş olurdu...
Genç adam
ayağa kalktı, sevdiğiyle
buluşmak üzere, yeşil tepenin
ardındaki
kabristana doğru yürümeye başladı...